1litre no namida

Dołączył: 06 Mar 2007

15-letnia Ikeuchi Aya jest zwykłą dziewczyną, córką rodziny, która pracuje w sklepie z tofu i wkróte ma dostać się do dobrej szkoły. Jednak coś dziwnego zaczyna dziać się z Aya. Często upada na spacerach, traci równowagę.Jej matka, Shioka, zabiera Aya do lekarza, a on informuje ją, że Aya choruja na zwyrodnienie zdzeniowo móżdżkowe - straszną chorobę, gdzie móżdżek w mózgu stopniowo zanika do punktu, w którym ofiara nie może chodzić, mówić, pisać, ani jeść. Jak Aya zachowa się po usłyszeniu diagnozy? Jak będzie z tym żyć?

love-drama

Na tym wylewa się litr łez... Wypłakałam 2 pudełka (nie paczki!) chusteczek higienicznych. Ostatnio za każdym razem jak słyszałam piosenkę "nagareru kisetsu no mannaka de (...)" to mi się robiło strasznie smutno i nawet poleciała mi łza.

Ogromnie polecam. Jedna z lepszych dram japońskiej produkcji.

Bardzo bałam się tego oglądać. Koleżanka jednak niemal siła wcisnęła mi płytę więc chcąc nie chcąc pogodziłam się z wizją ryczenia jak bób.
No i tutaj zonk. Cała historia jest dla mnie tak cholernie motywująca, wartościowa i pozytywna w przekazie, że nie mogłam oderwać się od ekranu i pociągnęłam sześć odcinków za jednym razem. oo' Wiem, wiem, nie widziałam jeszcze zakończenia, ale zdaje mi się, że mimo wszystko nie jest to film 'zmuszający' do płaczu {bo to zależy od wrażliwości widza}, ma raczej charakter, jak ja to mówię, życiowo - dydaktyczny.

Nie jestem tylko przekonana co do motywów producentów {niby odcinek specjalny jest}. Trochę kasą czuć.

Chyba jestem dziwnym człowiekiem, ale ataksja to teraz jedne z moich ulubionych słów, coś często go używam. Lol.
Ale w każdym razie faktycznie łez dużo leci, w chusteczki zainwestować trzeba. Ale jest plus, przynajmniej dla mnie, bo odkryłam w sobie odrobinę człowieka. Chyba warto sobie coś takiego od czasu do czasu obejrzeć.

Dołączył: 06 Mar 2007

madame darcy napisał:

odkryłam w sobie odrobinę człowieka

heheheh : DDDDDDDDD

Poświeciłam na nią dwa dni i z czystym sumieniem mogę stwierdzić - warto. Nawet mimo tego, ze ryczałam na prawie każdym odcinku. Tą dramę powinni również obejrzeć również ci, którzy nigdy wcześniej nie mieli z japońskimi serialami do czynienia, bo ta historia daje do myślenia i zmusza do refleksji. Pokazuje, jak cenny jest czas i, ze nie wykorzystujemy go do końca, czego później możemy żałować. Jednego dnia możemy być szczęśliwymi, zdrowymi nastolatkami, a drugiego dowiadujemy się, ze jesteśmy chorzy na nieuleczalna chorobę. Musimy doceniać to co mamy.
Na uwagę zasługuje również watek w którym jest pokazana pomoc rodziny. Tak na prawdę to ona jest najważniejsza w życiu i będzie z tobą w każdej, nawet najgorszej chwili.
Wiecie co mnie najbardziej boli? Ta drama jest na faktach, taka Aya naprawdę żyła. Jednak przy tej prawdziwej nie było takiej osoby jak Haruto...
Będę wracać do tej dramy, do słów Ayi, żeby nie zapomnieć, co się najbardziej w życiu liczy.