|
Fanosława
Grafik
wesoły autobus
| Dołączył: 16 Maj 2007 |
| Posty: 15158 |
Przeczytał: 0 tematów
|
Ostrzeżeń: 0/3
|
Skąd: chicago town
Płeć:  |
|
|
 Wysłany: Czw 19:49, 30 Lip 2009 |
|
 |
|
|
|
Zacznę od (niewielu, ale zawsze) negatywów.
Po pierwsze - zdjęcia. Zdjęcia są MAKABRYCZNE. Zgadza się - pomysłowe i niezdarzające się zbyt często w tego typu produkcjach, ale takie filmowanie jest koszmarnie irytujące dla widza. Ja bardzo lubię oglądać szczegóły twarzy Johna i robię to bardzo często i gęsto, ale wolę te nierozmazane i niepodskakujące, jakby były chore na świętego Wita. Oglądając, odnosi się wrażenie, że patrzy się na jakiś amatorski film, skręcony w ręki przez kogoś, kto ma przynajmniej Parkinsona. W przypadku scen pościgowych (nie samochodowych, a pieszych <; ), to się sprawdza doskonale, ale ujęcia "zza kołnierza" są dobijające w wolniejszych scenach, a pojawiały się i w dialogach i w przypadku, gdzie ważne były szczegóły, które znikały gdzieś za wielką, rozmazaną plamą podskakującego obrazu.
Po drugie - gra Bale'a i Cottilard (na początku filmu, później była DOSKONAŁA). Człowiek-drewno był jak zwykle nieemocjonalny, sztywny, jakby połknął kij od szczotki i jakiś taki - wyniosły i wszechpogardliwy. Nie lubię u aktorów miny pod tytułem 'jestem zajebisty, a ty nie', wolę tę sugerującą, że 'jesteś zajebisty, tak jak ja, a jakby się uparł to i bardziej' (tę natomiast posiadał momentami John). Marion na początku filmu to jakaś pomyłka - dziewuszka, która 'ostrym' tonem stawia się gangsterowi, mizdrzy się do niego jak porażona i generalnie powoduje u widza wszechogarniający *facepalm*. Od momentu, kiedy została zatrzymana, przez późniejsze przesłuchanie, aż do ostatniej sceny - była po prostu świetna. Skończyła ze strzelaniem min a'la nastolatka, z którą flirtuje kapitan drużyny koszykówki i została w pełni dojrzałą kobietą, która nie traktowała relacji z Dillingerem jako jakiś żart, ale jako uczucie, które przetrwa wszystko, co później udowodnili.
No to lecimy do pozytywów.
Właściwie wszystko - od mojego ulubionego okresu w historii Ameryki, przez sposób, w jaki Dillinger tratował swe istnienie, aż po genialną scenę w biurze pod koniec, zanim udał się do kina.
Czasy prohibicji i początki ery napadów na banki (początki - a ewolucja była pokazana w świetny sposób; najpierw jest to zabawa z dyrektorem i ganianie po budynku z Thompsonami, a potem spokojne udanie się do samochodu i pełen sukces, a później krwawa jatka ze strzelaniem do przechodniów w roli głównej) to czas wolności i realizacji swoich marzeń/ambicji/celów. Potem, kiedy zabrała się za to grupa narwańców, którym marzyły się masakry, a nie satysfakcjonujące oskubywanie państwa z pieniędzy, które właściwie nie były dla niego niczym znaczącym.
Podobała mi się też sama kreacja postaci Dillingera, bo lubię takich chłopców z ciężkim dzieciństwem, a jeśli do tego są po złej stronie mocy i rozsyłają naokoło tony uroku osobistego, to jestem w niebie i już prawdopodobnie stamtąd nie wrócę. Połowiczne porażenie twarzy było niewątpliwie urocze, bo półuśmieszki, półgrymasy i cudowny płacz całą twarzą i emocjonalnością to koktajl, który robi mi z mózgu herbatę. Podejście do swojej 'kariery' i specyficzne, inteligentne poczucie humoru dodało tyle punktów, ile było potrzeba, żeby wylądować obcałowanym na kanapie, z kartką 'bohater perfekcyjny według mnie, to jest Frani' przyklejoną do czoła. To nie był narwaniec-Nelson, przesadnie celebrujący swoje bogactwo Nitti, czy Homer, który był zbyt filozoficzny, jak na zadania, które wykonywał. To było coś, facet-charyzma, za którym poszłaby z nieprzytomnym wyrazem twarzy każda normalna kobieta. I to nie tylko ze względu na aparycję <;
Kolejna sprawa - KLIMAT. Pomimo że zdjęcia lekko go zabiły, to i tak się obronił i pozostał fenomenalnym. Dbałość o szczegóły,. jeśli chodzi o kostiumy, scenografię i wszystko, co w filmie widać należy pochwalić i pogratulować ludziom za to odpowiedzialnym kawałka naprawdę dobrej roboty.
I na koniec - rzeknę słów kilka na temat tego, co zwaliło mnie w nóg i zmusiło do zastanowienia się, czy ja bym nie stchórzyła w jakiej oto sytuacji.
Kiedy przed wyjściem do kina, Dillinger wchodzi na ten komisariat, ogląda zdjęcia swoich wspólników lub ludzi, z którymi miał jakieś dalsze koneksje 'zawodowe', a na nich dopisek, że zostali w dowolny sposób unieszkodliwieni, to uświadamia sobie, że został sam, jeśli chodzi o 'większych' gangsterów. To oznacza, że był najlepszym z nich, ale też, że długo już nie pożyje. Tam chyba był też plan ten ostatniej akcji i w takim wypadku musiał wiedzieć, co się święci, a mimo to nie zwiał, gdzie pieprz rośnie, a pokazał, że ma swój honor i potrafi zaakceptować koniec 'ery Dillingera'. Obejrzał film z Clarkiem Gable i po prostu wyszedł, mimo że mógł być kawał drogi stąd. To było... powalające.
Ostatnia scena z Billie również świetna. Gdyby nie było nawiązania do jej związku z Dillingerem, ale film skończyłby się na samej jego śmierci, czegoś by brakowało.
Podsumowując - jak komuś odpowiada słuchanie przez godzinę samych tylko strzałów z Thompsona, to niech idzie, bo film udany Wink
Zauważyłyście, że pominęłam swoje (dość mocno) emocjonalne reakcje, to co robiłam z żelkami i fakt, że podczas pamiętnej sceny głębokiego żalu i zwątpienia w wykonaniu Johna złapałam się na gryzieniu własnego palca, a na koniec się popłakałam z tego wszystkiego, siedząc na podłodze przed pierwszym rzędem? Prawda, że zauważyłyście? Prawda, że jesteście ze mnie dumne? *_*
I z ciekawostek dla miłośników nieistotnych szczegółów - Dillingera wołali Johnnie, a nie Johnny (jak zasugerował pan tłumacz od pisania napisów), to wbrew pozorom przeciętnemu Amerykaninowi robi różnicę XD
|
