Adam Mickiewicz

Adam Mickiewicz – polski poeta, działacz i publicysta polityczny. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów) oraz literatury polskiej w ogóle, a nawet za jednego z największych na skalę europejską. Określany też przez innych, jako poeta przeobrażeń oraz bard słowiański. Znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu "Dziady" oraz epopei narodowej "Pan Tadeusz" uznawanej za ostatni wielki epos kultury szlacheckiej w Rzeczpospolitej Obojga Narodów.

co myślimy? :3 ja mam za sobą te jego najłagodniejsze dzieła, jak lilije, świteziankę i kawałek dziadów. nie jest zły, czyta się go bez przeszkód, nie sra archaizmami na prawo i lewo. ciekawe co stwierdzę za pięć lat.

O ile Dziady cenię {paaatos}, tak reszta wesołej twórczości Wieszcza wywołuje u mnie jedynie zgrzytanie zębów. W sumie to zastanawiałam się czasem, czy on miał świadomość tego co piszę, bo niektóre środki artystyczne są tak zamotane, że sens poszedł się kochać niezauważony.

Cenię sobie Mickiewicza, lekkość Pana Tadeusza czy klimat Upiora i Dziadów (II, IV, Widowisko). Jednak trzeciej części nie trawię, z uwagi na mesjanizm. O ile jeszcze z romantycznych koncepcji winkelriedyzm czy wallenrodyzm jestem w stanie przeboleć, to mesjanizmu - ni chu, chu. Żeby porównywać się do Chrystusa, trzeba mieć jakieś powody ku temu. Nie kojarzę narodu, który by je miał, a już na pewno nie jest to naród polski...

Ogółem: polski romantyzm, na czele z takimi postaciami jak Mickiewicz, miał potencjał. Potencjał, który zabijało nieistnienie państwa polskiego - choć ogółem uważam, że rozbiory się Polakom należały za nieudolność rządów i wewnątrzpaństwowy bajzel, to ich wpływ na literaturę był straszny. Motywy narodowe w romantyzmie niemieckim a te w romantyzmie polskim (zwłaszcza w literaturze) - bez porównania. A szkoda.

tam chuj w litwę jaka litwa jaka litwo! polsko! BZDURA z tą litwą ściema na maksa, nienawidzę mickiewicza!

Urodzony na terytorium dawnej Litwy, ówczesnego Imperium Carskiego, obecnej Białorusi. Większość życia spędził we Francji, umarł w Turcji.

Polski patryjota jak się patrzy.

Mickiewicz ogólnie miał bardzo barwny życiorys, nad którym swojego czasu rozwodził się pan profesor na wykładach z historii Polski. Wystarczy wspomnieć o jego domniemanych szpiegowskich doświadczeniach i fakcie, że zginął prawdopodobnie otruty...

Szalenie cenię jego twórczość, co nie znaczy jednak, że wszystko, co napisał, przypadło mi do gustu. Najbardziej lubię Dziady, w przeciwieństwie do Slava właśnie część III najbardziej mnie urzekła, Wielka Improwizacja jest obłędna, po prostu niesamowita. Już jednak Pan Tadeusz mnie odpycha, miałam nieraz chęć przeczytać całość, lecz zawsze odpadałam po góra pięciu stronach. Z poezją bywało różnie, jedne wiersze podobały mi się bardziej, inne mniej, wszystkich jednakowo nie lubiłam interpretować.

Pan Tadeusz kojarzy mi się ze świetnym okresem mojego życia - mam ogromny sentyment do tego poematu i na pewno jeszcze do niego wrócę.
Dziady też całkiem nieźle się czytało, chociaż jeśli miałbym wybierać najlepsze dzieło o tematyce związanej z patriotyzmem, to skłaniam się ku Kordianowi.
Poezja... Sonety krymskie najbardziej przypadły mi do gustu. Ballady i romanse to jednak nie mój klimat.

A co do życiorysu Mickiewicza, to IMO spotkało go to samo co Chopina - we wszystkich podręcznikach, encyklopediach, itp. milczą na temat pewnych barwnych szczegółów jego życia, nie do końca pasujących do patetycznej postaci Wieszcza Narodu (a w przypadku Chopina - najwybitniejszego polskiego kompozytora). A szkoda, bo taka wybielona i wyidealizowana postać, o której lepiej nie mówić niczego złego, jest nieco mdła.

Dziady podobały mi się niesamowicie. No i nic nie poradzę, że Oda do młodości to mój ulubiony utwór do recytowania. Znam go na pamięć jakoś od czwartej klasy.
Generalnie Mickiewicz wielkim poetą był i nie ma się co rozwodzić za bardzo.

Pan Tadeusz, Liryki lozańskie i fragment z Wielkiej Improwizacji - tylko i wyłącznie. Co do barwnych wątków z jego życia, tylko nasza nauczycielka od włoskiego była chętna nam o nich opowiedzieć.