Blogowe pamiętniki - nuda?

Dołączył: 11 Mar 2009

Myślę, że nie, o ile nie ma tam postów w stylu "Wstałam o 7, poszłam do szkoły, wróciłam i piszę. Papa!". Ogólnie mam wrażenie, że to pytanie może być po części nie na miejscu, skoro pamiętnik /tudzież dziennik/ to cel przewodni idei blogów.

Dołączył: 18 Mar 2011

uwielbiam interesować się życiem innych ludzi. naprawdę chciałabym, żeby wszyscy ludzie na świecie pisali blogowe pamiętniczki. mam tak czasem, że z chęcią bym przeczytała jak wygląda jeden dzień z życia pani z kiosku czy faceta z gazowni. w chory niemalże sposób fascynuje mnie co słychać u sąsiadów. niekiedy nawet kładę się na kafelkach w łazience i podsłuchuję, bo łazienka to takie pomieszczenie z którego słychać więcej niż skądkolwiek. stanie w oknie to już klasyk. zaglądanie innym w okna to samo. koleżanka z bloku naprzeciwko nie ma firanek więc zawsze widzę jak wstaje rano w swojej bialej piżamce, przeciąga się i spogląda przez okno. niesamowicie jara mnie obserwowanie życia innych ludzi. równie chętnie bym o tym czytała. miliard razy bardziej wolę czytać blogowy pamiętnik jakiegoś szarego kowalskiego niż książkę o czyimś życiu napisaną ładnie i zgrabnie, ale co z tego skoro to fikcja i nie czuć tam prawdy. chętnie czytam co kto jadł, co ubrał i jaką kupkę czyje dziecko zrobiło. a jeżeli mogę oprócz czytania jeszcze komuś skomentować jego życie lub coś doradzić to naprawdę jestem prawie szczęśliwa.

^jakbym miał taką wścibską sąsiadkę, to chętnie bym ją odstrzelił.

Założyłem fotoblożka po to, żeby dawać upust tym wszystkim pomysłom, które mnie lawinowo zalewają. Notki to tylko dodatek, takie umysłowe śmietnisko. Myślę, że w większości przypadków noszą one znamiona pamiętnika (może dlatego, że od dawna prowadzę pamiętnik i jestem przyzwyczajony do takiej formy pisaniny?) i stanowią potok luźnych myśli, zazwyczaj związanych ze sprawami, które są dla mnie aktualne - coś mnie wkurwi, ucieszy, mam urwanie dupy na uczelni... Jak wyrzucę z siebie złość, ubiorę ją w ładne słowa, a potem przeczytam to dwa razy, to od razu mam poczucie, że panuję nad własnymi sprawami. Czasem zdarzy mi się być zanadto wylewnym, napiszę o czymś, co powinienem pozostawić dla siebie. Ale z drugiej strony - co mam do stracenia? Moi znajomi nie wiedzą, że mam tego bloga, a zdecydowana większość spośród tych 1768 osób, które mają mnie w znajomych, odwiedza mojego bloga tylko ze względu na prace, notki mając w głębokim poważaniu, chyba że napiszę coś wielkimi literami i podkreślę na czerwono.

myślę, że właśnie sama idea bloga początkowo to były pamiętniki, więc lubię bardzo je czytać (no i pisać, hehe). ale dokładnie jak większość nade mną pisze - niech to będzie coś ciekawego - niesamowite przeżycia, ciekawe przemyślenia, zabawne sytuacje, czy nawet małe codzienne smutki i radości.
ale jeżeli naprawdę nic nie mamy do przekazania, to lepiej zamilknąć niż produkować na siłę notki w stylu tych przytoczonych powyżej.

Coraz trudniej o normalny, dobry blog-pamiętnik. Jestem na nie.

Blogi będące pamiętnikami w zdecydowanej większości wieją nudą, chyba, że autor ma spory polot i potrafi za pomocą barwnych anegdotek zaciekawić czytelnika. Osobiście jestem fanką ciętego języka i dużej dozy inteligencji + zabawy słowem. Z takim dodatkiem nawet przepis na ciasto może być ciekawy ;p

Arystokratka napisał:

Blogi będące pamiętnikami w zdecydowanej większości wieją nudą, chyba, że autor ma spory polot i potrafi za pomocą barwnych anegdotek zaciekawić czytelnika. Osobiście jestem fanką ciętego języka i dużej dozy inteligencji + zabawy słowem. Z takim dodatkiem nawet przepis na ciasto może być ciekawy ;p

Dokładnie. Obecne pamiętnikowe blogi przypominają twittera, a nie rasowy pamiętnik. Coraz trudniej o dobry, ciekawy blog-diary. Zresztą, tego typu strony mają to do siebie, że często się pojawiają i równie szybko znikają, ponieważ autor traci zapał i wszystko rzuca.