Wchodzenie w dorosłe życie

Tudzież usamodzielnianie się, jak kto woli. Jak myślicie, to trudny, czy przyjemny czas dla młodego człowieka? Jak poradzić sobie ze swoją dorosłością, która może stać się przytłaczająca? Jak nie wpaść w pułapkę 'wszystko mi wolno'?

Powiem Ci za rok ^^
A tak serio, mam dobrą koleżankę, która ma już dzisiaj dwadzieścia lat, ale nie zauważyłem, żeby jakoś się zmieniła tylko przez to, że przekroczyła te magiczne czterdzieści wiosen minus VAT. Dalej robi głupoty - w ostatnią noc przed wylotem z Turcji poszła z Turkiem na plażę nie mówiąc nikomu - szukaliśmy jej pół nocy :D

Z jednej strony pragnę jak najszybciej się ustatkować i wyrwać od rodziców, z drugiej strony nie wyobrażam sobie siebie w wieku 30 i więcej, ale jestem pewna, że to przejściowe.

To jest przerażające. Podziwiam osoby, które nie mają obaw przed wzięciem odpowiedzialności za swoje życie (a są w ogóle tacy?).
Piszę te słowa patrząc na swój ciepły jeszcze dowodzik osobisty.

Boję się jak cholera. Boję się, że jestem nieodpowiedzialna, nieprzygotowana, nieasertywna, za mało zaradna, niesamodzielna, za głupia *tu wstaw wszystko, co jeszcze przyjdzie ci do głowy* na podjęcie tego, tak zwanego, dorosłego życia. Z pułapką wolności nie mam problemu, bo jak narazie czuję, że wolno mi tyle samo, co dziesięć lat temu. Kupowanie piwa nie uważam za promień wolności.

Wizja drugiej połowy września i dalej - JA PIERDOLĘ. Średnio, a nawet marnie widzę siebie w dorosłym życiu.

Czasem mam wrażenie, że sobie spieprzę życie, jednak nie dopuszczam tej myśli do siebie. Marnie to widzę, no ale, to nieuniknione.

A ja już się nie mogę doczekać, kiedy się usamodzielnię, będę sama mieszkała, sama podejmowała decyzje. Wiem, że wiąże to się z dużą odpowiedzialnością i nie jest to wcale takie kolorowe jak się wydaje. Ale nie boję się jakoś dorosłego życia. Osobiście planuję tuż po zakończeniu liceum się wyprowadzić i żyć na własny rachunek powoli. Sądzę, że sobie poradzę, jako tako w życiu.

Amicalle napisał:

A ja już się nie mogę doczekać, kiedy się usamodzielnię, będę sama mieszkała, sama podejmowała decyzje. Wiem, że wiąże to się z dużą odpowiedzialnością i nie jest to wcale takie kolorowe jak się wydaje. Ale nie boję się jakoś dorosłego życia. Osobiście planuję tuż po zakończeniu liceum się wyprowadzić i żyć na własny rachunek powoli. Sądzę, że sobie poradzę, jako tako w życiu.

ja tam samo. w pewnym sensie usamodzielniam się już od września, bo idę do liceum 65km od domu. ale tam mieszkam w bursie, więc to trochę na innych zasadach. no i finansowo wszystko rodzice. ale po liceum nie chcę od nich ani grosza ;>

molly napisał:

Z jednej strony pragnę jak najszybciej się ustatkować i wyrwać od rodziców, z drugiej strony nie wyobrażam sobie siebie w wieku 30 i więcej, ale jestem pewna, że to przejściowe.

Kiedyś mi sie wydawało że to takie łatwe być dorosłym, że możesz mieć wszystko to co ty chcesz, możesz iść gdzie ty chcesz, możesz wrócić o której ty zechcesz i mieć wszystko na co tylko masz ochotę. Teraz kiedy wiem troszkę więcej o życiu to wizja mnie za pare lat jest przerażająca, ciemno widzę tą moją samodzielność z moimi zdolnościami do spieprzania wszystkiego czego się dotknę oraz do nie umiejętności wyznaczania sobie jakichkolwiek granic. A przekroczenie wieku 18 lat wcale nie czyni cie pełnoletnim (bo to tylko kawałek papieru) i nie daje gwarancji że poradzisz sobie w życiu. Jedynie pozwala na trochę więcej. Ale myślę że to że będę mogła sobie kupić piwo legalnie nie uczyni mnie jakieś arcy dorosłej.

No właśnie, ja też zmieniłem stosunek do tego wszystkiego przez ostatni czas.
Dowodzik rzadko czyni kogokolwiek dorosłym, bo często bywa tak, że osiemnastoletnia osoba jest jeszcze dzieckiem, czasem gorszym niż piętnasto-szesnastoletnia osoba, mniej dojrzałym. Boję się trochę jak to będzie za trzy lata, kiedy będę miał więcej obowiązków, kiedy zacznie się wkraczanie w dorosłość, bo jak dla mnie - dopiero po otrzymaniu dowodu się zaczyna droga do dorosłości. Nie wiem jak to będzie, obawiam się też stosunku moich rodziców do faktu, że jestem już pełnoletni. Czuję, że będę się musiał wtedy nauczyć na nowo funkcjonować, bo moje życie odwróci się do góry nogami. W każdym razie mam trzy lata jeszcze, by się przygotować na to wszystko.

Tu nie chodzi o jakieś wielkie zmiany, to wszystko to trochę bajka, że nagle wszystko wolno. Mam wielu pełnoletnich znajomych, który mają dowodzik, a muszą wracać o godzinie ustalonej przez rodziców kiedy z nimi mieszkają... A samym im ta 18 też niewiele dała bo dalej jest impreza za imprezą, ale... nie o to tu chodzi wbrew pozorom żeby nagle stać się ułożonym człowiekiem. Problem raczej w tym, że trzeba zrozumieć, ze jest się odpowiedzialnym za swoje czyny i właściwie nikt już nie stanie w naszej obronie, jeżeli pobijemy kogoś czy okradniemy dom to będzie już tylko nasz problem- nie rodziców. Trzeba nauczyć się być odpowiedzialnym za siebie, nie spijać się do nieprzytomności,po prostu się nie stoczyć. Zdać mature, potem ewentualnie studia... Nie zmieniać nagle całego swojego życia- a wtedy będzie dobrze!

A no właśnie, nie zamierzam skończyć edukacji po liceum. Jako, że moja ciotka twierdzi, że studia to najlepszy okres w życie młodego człowieka, to dlatego też zamierzam się wybrać na studia. Co z tego wyjdzie - się okażę, ale będę robił, co w mojej mocy.

Ja sobie nie wyobrażam żebym nie poszła na studia, od małego mi wpajają, że powinnam więc jestem pewna, że pójdę! Chociaż nigdy nie wiadomo, ostatnio coś mocno się psuje, ale kurde no, mam 3 lata, zdam tą waloną na tyle, że dostanę się na studia gdzie chcę i nie wyobrażam sobie innej opcji!
A imprezy studenckie- to jest to hahhah :D

Zajebioza: na studia będę sobie dojeżdżać, mieszkając dalej ze starymi.
Zajebioza do kwadratu: jeśli będę budować dla siebie nowy dom, to będę mieć rodziców za sąsiadów.

Tyle ułatwień, ale ILE UTRUDNIEŃ.
Ech, życie na wsi...

Dołączył: 13 Mar 2009

Właściwie, kiedy teraz wkraczam na progi liceum już zdaję sobie sprawę, że to nieciekawie będzie po studiach. Ciągłe bieganie, szukanie pracy, płacenie swoich rachunków, własne mieszkanie.. Nie, ja sobie kompletnie tego nie wyobrażam. W moim wypadku jeszcze widzę ciemność i... progi punktowe na studia. Póki co utrzymują mnie rodzice, ale zawsze tak nie będzie, bo do czterdziechy nie zamierzam siedzieć im na głowie. Jeśli by się tak zastanowić to już mnie zaczyna to przerażać, więc nie wiem czy nie zacznę wariować kiedy będzie już po maturach.
Oczywiście dorosłość ma swoje plusy, a jak. Wracasz do domu kiedy chcesz, sprzedadzą ci bez problemu alkohol, papierosy (chociaż wiadomo jak jest teraz, można dostać to już kilka lat wcześniej). No i niestety ta cholerna odpowiedzialność za swoje czyny, wiesz, po 18 mogą cię już przymknąć za kratki. Słodko.

Szczerze powiedziawszy... Jestem przerażona, totalnie i absolutnie przerażona faktem, że będę musiała być samodzielna, odpowiedzialna, rozsądna. Nie wyobrażam sobie swojej przyszłości. Jestem tylko dzieciakiem. Siedemnastoletnim dzieciakiem z gównianymi problemami. Nie zdam matury, nie zdam prawka, nie dostanę się na studia i będę zamiatać drogi. Boję sie jak cholera.
Poza tym nie nadaję się do związków i w ogóle relacje międzyludzkie średnio mi wychodzą. Będę starą panną z milionem kotów. Inaczej nie widzę swojej przyszłośći. Albo inaczej. Widzę ją, ale nie mam pojęcia jak do niej dojść.

MardyBum napisał:

nie zdam prawka

Pozdro! :3

MardyBum napisał:

Szczerze powiedziawszy... Jestem przerażona, totalnie i absolutnie przerażona faktem, że będę musiała być samodzielna, odpowiedzialna, rozsądna. Nie wyobrażam sobie swojej przyszłości. Jestem tylko dzieciakiem. Siedemnastoletnim dzieciakiem z gównianymi problemami. Nie zdam matury, nie zdam prawka, nie dostanę się na studia i będę zamiatać drogi. Boję sie jak cholera.
Poza tym nie nadaję się do związków i w ogóle relacje międzyludzkie średnio mi wychodzą. Będę starą panną z milionem kotów. Inaczej nie widzę swojej przyszłośći. Albo inaczej. Widzę ją, ale nie mam pojęcia jak do niej dojść.

Mardy czyta w moich myślach.

Ja mam w planach założenie Domu Starej Panny, ze wszystkimi luksusami, oraz 'galerią mężów' (muzycy, aktorzy, piłkarze, modele, wszystko wedle uznania). Kot wpisowy. Zapraszam za kilka lat.

Kurczę Cathy, to ja jestem pierwsza kolejce aby sie wpisać do tego Domu starej panny bo męża to ja nie znajdę...

ajaszi napisał:

No pewnie w Krakowie, ale gdzie dokładniej to nie wiem jeszcze : D Możliwe, hahah.

o, ja też kraków, więc do zobaczenia :D

a dziewczyny wyżej, nie gadać mi tu o Domu Starej Panny, bo będziecie miały maasę czasu i okazji, żeby kogoś poznać i takie fajne laski na pewno nie będą same z kotami:D

Jak już pisałam, nie boję się, idę przed siebie i nie mogę się doczekać.

Teraz, jak tak czytam wasze wypowiedzi, zdałam sobie sprawę, że chociaż w październiku stuknie mi dziewiętnastka, dalej jestem mentalną małą dziewczynką, która potrzebuje ciągłego wsparcia starszych i bardziej doświadczonych osób. Wprawdzie coraz lepiej idzie mi to "usamodzielnianie się", ale na razie wciąż liczę na pomoc rodziców.

Zresztą, zawsze mogę bogato wyjść za mąż =3

mimo, że strasznie boję się dorosłości, to chcąc nie chcąc przecież wciąż dojrzewam psychicznie. mam nadzieję, że jak już stuknie mi ta 18, 19, czy nawet 20, jednym słowem - przyjdzie na mnie czas, to będę do tego w pełni gotowa. bo póki co sram po gaciach, że nie podołam, a już najbardziej przeraża mnie praca i fakt, że nie wiem, jaka właściwie ona powinna być.

mi jeszcze troche zostało, ale boję się tego. naprawdę się boję. a czas tak szybko leci.

Najbardziej przeraża mnie czy będę umiała dokonywać słusznych wyborów np studia, praca, rodzina itp. No, naprawdę myśl, że mam żyć z rodzicami do nie wiadomo, którego roku życia mnie przeraża. Zwłaszcza, że mam młodszą siostrę. Zajmowanie się mieszkaniem przez tydzień w czasie nieobecności mamy było już nie lada wyzwaniem, a co dopiero własnym, i własną rodziną?