Jak pogodzić się ze śmiercią?

Kogoś bliskiego, lub zwierzaka...

Jej .

Jak zobaczylam tytul to myslalam ze myslisz o tym jak sie pogodzic z tym ze odejdziesz <lol>

Yh.. Temat powinien byc jak pogodzic sie ze smiercia ale w sumie tak tez moze byc xd.
Ja sie nie wypowiadam o sama sobie nie radze -.-.
Aczkolwiek powiem zdanie. Musisz pomyslec ze tej osobie czy zwierzeciu tam bedzie lepiej.

Niby nie wierze w niebo czysciec itd. A tak sobie to tlumacze ^^

Najgorzej pogodzic sie ze smeircia bliskiej Ci osoby.
Znam to ...
Niby spieszmy sie kochac ludzi tak szybko odchodza a z drugiej strony lepiej sie nie przywiazywac ale to tylko do zwierzat sie przywiazujemy.

To bylo jedno zdanie w wydaniu Crefulówny ;)

myslę że nie można się pogrążać i ciągle sie dołować...
Ktoś mi umarl z rodziny,z zwierząt,z sławnych osób..nie można ciągle powtarzać że jest "do du*py"

Mało myślę o śmierci.W końcu mam przed sobą całe życie.. Tak patrząc , jestem na swiecie dopiero niecałe 13 lat.przez resztę życia na pewno się styknę z śmiercią bliskiego i będę mogła bardziej się "uczyć o śmierci"..

ehh. nie można przez resztę życia się dołować, ale też nie można żyć normalnie.
eh, nie wiem...

po prostu żyć tak jak się żyło dotychczas...nic innego się nie zrobi.

Trudny temat.
śmierć kogoś bliskiego na pewno jest dla ludzi bolesna i ciężka do zniesienia.

Ja?
Nie wiem. Nie zetknęłam się z tym jeszcze.
Ew. śmierć mojej prababci, której praktycznie nie znałam.
Ale... wtedy byłam nawet za mała by 'czuć coś więcej'.

Nie chcę o tym myśleć.
Chybabym nie przeżyła takiej straty.
Aż strach myśleć. Sama bym się zabiła, popadła w depresję...
Trudno takim ludziom mówić 'nie martw się' bo to i tak nic nie da.
Chociaż często właśnie bliskość i wsparcie innych bardzo podnosi na duchu.

Czasem myśl 'przecież jemu teraz jest dobrze' może pomóc.

Ale tak jak napisałam - ja z moją słabą psychiką nie byłabym chyba w stanie tego znieść...

---

.otaczają mnie same pesymistyczne tematy dziś.

Każdy z nas jest inny i nigdy nie znajdziesz rady.
Wypłacz się po prostu - w ramię bliskiego najlepiej.
Popewnym czasie dostrzeżesz, że może tej osobie jest teraz lepiej, nie męczy się już na ziemi.. To indywidualna sprawa każdego z nas. ;]

Mnie trudno jest powrócić do normalnego trybu życia po stracie kogoś bliskiego,ważnego. Trudna sprawa, ale zapomnieć czasem się nie da, z resztą nie w zapominaniu rzecz! Trzeba wspominać zmarłych, uczcić to jakimi ludźmi byli za życia. Tylko trudno opanować tęsknotę,która narasta przy każdym przypomnieniu ukochanej osoby.
Sama wiem z wydarzeń niedawno minionych jak przeraźliwa pustka może ogarnąć człowieka. Najlepiej przeczekać tą chwilę i starać się kontynuować poprzedni tryb życia na przekór wszystkiemu

To trudna sprawa,
tak łato się o tym nie zapomni...
Przecież bliskiego nie mona wywalić z pamięci ot tak!

Nie powinniśmy zapominać o naszych bliskich zmarłych... bo przecież ludzie umierają dopiero wtedy gdy wszyscy o nich zapomną tu na ziemi, jeśli o nich nei zapomnimy to tak jakby żyli i byli wśród nas...
A przeważnie tak est, że ludzie nie zapominają o zmarłych, tylko po prostu przchodzą powoli bo powoli ale przechodzą do normalnego trybu życia, zaczyna interesowac ich powoli otaczający ich swiat i krok po kroczku zaczynają mieć różne inne problemy tu na ziemi, zaczynają chodzić do pracy\szkoły i już nie mają tyle czasu aby przez cały czas romzyślać o tej zmarłej osobie, ale przecież Ci co stracili kogoś bliskiego, a normalnie zyja pracują, śmieją sie itd. nie zpaomnieli o tej osobie która zmarł ona napewno zawsze będzie w jakimś tam zakamarku ich mózgu, b ędą o niej zawsze pamiętać....

(Nie poparte zadnymi doświadczeniami - na szczęście)

Diamond Girl napisał:

ub zwierzaka...

Zwierzaka? Nie przesadzasz?

Kacper ;] napisał:

Diamond Girl napisał:

ub zwierzaka...

Zwierzaka? Nie przesadzasz?

Chyba nie. Wiellu ludzi traktuje swoich pupili jak członków rodziny. Przykładem jest mój tata. Gdy nasza Kajka umierała, nigdy nie widziałam go w takim stanie. Z jego oczu lały się dwie fontanny.

Właśnie. Zwierze jest dla mnie członkiem rodziny. NIe obraża mnie, nie kłóci się, jest miły. Zwierzam się a on nie wygada ;) Można kochać zwierzaka jak człowieka.

Kacper ;] napisał:

Diamond Girl napisał:

ub zwierzaka...

Zwierzaka? Nie przesadzasz?

Niektórzy czasem przeżywają śmierć zwierzaka bardziej niż jakiegoś członka rodziny.
Na serio, znam mnóstwo takich przypadków, chociaż sama taka nie jestem.
Rzadko płaczę na pogrzebach, ale to chyba dlatego, że jeszcze nikt bardzo bliski mi nie zmarł.

Trzeba przyjąć do wiadomości, że gdy się rodzimy, skazujemy się na śmierć.
Owszem, jest to trudne. Ja zawsze powtarzam sobie, że z historyjek wynika tak: Ludzie idą do raju, i jest im tam dobrze. Chociaż śmierć człowieka przechodzi mi łatwiej.
A zwierząt nie ma złych, więc tam, gdzie idą, będą szczęśliwe. Nie ma co płakać,
(chyba, że dla piękniejszych oczu) życie nie jest wieczne, trza się z tym pogodzić ...
Takie są fakty...

Kto wie, może tam-na górze... Jest lepiej?
Ja bliskich-zmarłych NIGDY nie zapomnę...
Będę przekazywać informacje o nich do mojej śmierci.
Wtedy ta osoba będzie dugo żyć w naszych sercach.
Bo miłość nigdy nie zniknie.

Taaa... ja wierzę, że gdy ktoś odejdzie jest mu lepiej, ale czasami... Mi często jeśli nie jest to bliska osoba tylko poprostu jakiś daleki wujek lub ciotka, jeśli umrą to żal mi tych którzy pozostają na ziemi... Ten ktoś kto umarł idzie gdzieś gdzie jest lepiej (ja w to wierzę), ale jego\jej rodzina tu zostaje, często zostają osierocone naprawdę małe dzieci, zostają np. z samymi matkami - tracą żywiciela rodziny, często podupadają... Bardziej szkoda czasmi jest mi tej rodziny która zostaje na ziemi niż tych zmarłych, którzy możliwe, że idą do lepszego zycia...

Czas leczy na rany...
Dla niektórych szybciej, dla innych wolniej...
Gdyby mi umarłby ktoś z rodziny, np. mama, do której jestem bardzo przywiązana, nie wiem czy bym dała radę żyć...
Ale w końcu są wspomnienia...

Według chrześcijan , gdy zwierze umrze nic się z nim nie dzieje.
Ludzie mają lepiej, a to nie sprawiedliwe.
Ja dotąd nie umiem się pogodzić ze śmiercią mojego kota, to było jakieś 5 lat temu...
On był dla mnie członkiem rodziny, najlepszym przyjacielem.
I nie mówcie, że zwariowałam.

As napisał:

Według chrześcijan , gdy zwierze umrze nic się z nim nie dzieje.
Ludzie mają lepiej, a to nie sprawiedliwe.
Ja dotąd nie umiem się pogodzić ze śmiercią mojego kota, to było jakieś 5 lat temu...
On był dla mnie członkiem rodziny, najlepszym przyjacielem.
I nie mówcie, że zwariowałam.

Nie zwariowałaś .

Napiszę Wam tyle- większość z Was nie straciła nikogo bliskiego [i bardzo dobrze] i łatwo Wam przychodzi pisanie "trzeba przestać o tym kimś myśleć, zapomnieć, nie martwić się". Wiecie jakie to głupie? O tym NIE MOŻNA ZAPOMNIEĆ. Jeżeli kogoś się kochało to NIGDY się o nim nie zapomni......
Przekonałam, a raczej nadal się o tym przekonuje na własne skórze.........

I dodam jeszcze tyle: czas nie leczy ran- on przyzwyczaja do bólu. Rany pozostaną na zawsze...........

Jestem zdania, iż wiara najbardziej wtedy pomaga; wiara w to, ze Tam mu/jej jest lepiej...

Ale czasami już nie ma się siły w to wierzyć i przychodzą różne głupie myśli...

Ja nie potrafię :<
do dzisiaj jak myślę o moim psie [chociaż zdechła pół roku temu] to w moich oczach pojawiają się łzy.
Potrzebowałabym pomocy psychologa zeby mi przeszło :< chociaż w to wątpie, bo nigdy się z tym nie pogodze... :( [*]

Ze śmiercią psa się nie pogodzisz? Psycholog?
E.. ... sorry, ale co ma powiedzieć ktoś, komu umarł człowiek a nie zwierze?

Bez komentarza...