Samobójstwa.

Dwa razy przejrzałam dział i nie widzę tego tematu, a gdzieś chyba jest, z tego co pamiętam. Noaleno, zakładamy jeszcze raz.

Soł?

W tym względzie jestem całkowitym liberałem. Fajnie byłoby, gdyby wprowadzono eutanazję na życzenie.

jak miło widzieć że temaciki odżywają!

Dla mnie to chyba najgłupsze wyjście z sytuacji, chociaż niektórzy mają za słabą psychikę, więc robią co robią, mam koleżankę która się przedawkowała nasenne, dobrze że rodzice się w czasie skapli i ją zawieźli do lekarza.

Może to głupie zabrzmi, ale - nie lubię samobójców. Niesamowicie wkurza mnie fakt, że tylu ludzi ciężko walczy o swoje życie, które jest tak cholernie cenne, a ktoś ot tak je sobie odbiera. Zresztą, uważam takich ludzi za egoistów. Myślą zazwyczaj tylko i wyłącznie o sobie, nie pomyślą nad tym, jaki cios zadają swoim bliskim.

Życie jest zbyt wielkim dobrodziejstwem, żeby je sobie tak dobrowolnie odbierać. Czasami faktycznie jest ciężko, człowiekowi się wydaje, że już gorzej być nie może, ale cholera jasna, ZAWSZE jest jakieś wyjście, chociażby najbardziej pokręcone, jednak lepsze od śmierci! A młodzi ludzie, którzy chcą się wieszać na skakance, bo chłopak rzucił, czy w szkole źle poszło, przerażają mnie.

Ludzie którzy chcą popełnić samobójstwo najczęściej mają tak "zrytą psyche", że głowa boli.

Jeżeli ktoś ma taki sposób postrzegania świata, przez który każdy mikroproblem urasta do monstrualnych rozmiarów, żadne miodowe życie, ani gadanie 'ludzie w Afryce umierają z głodu, a ciebie tylko *cośtam*, co to za problem' nie jest w stanie zmienić tego, że taki człowiek jest po prostu nieszczęśliwy. Nieszczęście nie musi mieć konkretnego powodu. Słowa typu 'weź się w garść' są również wyjątkowo denerwujące i frustrujące.

Po każdej myśli samobójczej radzę zrobić sobie w głowie listę osób, które możesz zranić odbierając sobie życie. Następnie można już się zastanawiać: czy warto?

moim zdaniem samobójstwo nie jestem dobrym wyjściem. jeżeli ktoś ma aż takie problemy, które skłaniają go do samobójstwa, powinien jakoś temu zaradzić, nawet jeżeli nie jest łatwo. to tak, jakby się poddać bez walki. nawet kiedy jest źle, warto myśleć dam radę, będzie dobrze, a potem będę tylko wspominać, jaki to miałem/am głupi pomysł.. nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć. a odbierając sobie życie, nigdy więcej nie będziemy się w stanie o tym przekonać.

Po pierwsze to ludzie mają niezłą odwagę, ja nie potrafiłabym sobie nic zrobić, chociaż jak czasem się wkurwie i odprawiam rytułał z fajką w oknie to myślę sobie 'w pizdu z tym wszystkim,sekunda i święty spokój', ale to i tak nie daje odwagi żeby skoczyć! Ci ludzie muszą mieć po prostu nie po kolei, a co najgorsze ludzie widząc człowieka, po którym na pierwszy rzut oka widać, że jest mu bardzo źle, zamiast pomóc, zapowadzić do chociażby pedagoga szkolnego to wolą się wyśmiewać, a to raczej tym ludziom nie pomaga...

Samobójstwo chcą/chciały popełnić najczęściej osoby, których by się o to nawet nie podejrzewało. W dodatku - często bez większego powodu. Przynajmniej ja takich ludzi znam i za każdym razem, jak coś takiego słyszę - to jedno wielkie JA PIERDOLĘ.

peggy sue napisał:

Po pierwsze to ludzie mają niezłą odwagę

Dowodem odwagi nie jest umrzeć, lecz żyć.

Odebranie sobie życia wcale nie jest odważne. To tchórzostwo i poddanie się. Prawdziwie odważna osoba walczy o życie.

eno, kiedyś tak miałam, że jak coś poszło nie tak, to myślałam o zabijaniu się, ale po krótkim czasie dochodziłam do wniosku, że szkoda byłoby mi wszystkich fajnych chwil, które jednak gdzieś tam na mnie czekają. jak jest do dupci, to trzeba przeczekać i tyle. rozumiem, że są problemy, sprawy, czy fakty, które niełatwo rozwiązać, przyjąć do wiadomości etc, noale nie po to żeś się ziom urodził, żeby se z własnego wyboru dyndać potem na sznurze, czy innym dziadostwie. aktualnie wyznaję zasadę: muszę sobie poradzić, bo jakie inne wyjście? w moim zasobie możliwości nie ma takiej opcji jak 'samobójstwo'. ale niestety nie u każdego tak jest. smutne.

Znaczy się, samobójców to generalnie poróżniłabym na dwa typy.

Pierwsi to jednostki, które rodzą się po prostu "inne". Ludzie totalnie nie przygotowani do konfrontacji ze światem, nie radzący sobie w społeczeństwie, przygnieceni ogromem kopów zasadzanych przez życie nieszczęśnicy, którzy dla własnego spokoju kończą ze sobą, bo nie widzą żadnej innej drogi {i często żadnej nie ma}. Zazwyczaj tacy ludzie kończą właśnie w kieliszku, na drzewku lub u czubków.

Druga grupa to jebane Wertery, którzy w imię odrzuconej {lub i nie} miłości kończą ze sobą zostawiając listy, o tym jak to kochają i w ogóle żegnaj kochanie. Na wieki oddani egocentrycy, których epitafium stanowi zjebanie życia osoby "ukochanej" {ew. rodziny, przyjaciół etc.} zostawiając ją z poczuciem winy.

Wiedźma napisał:

Znaczy się, samobójców to generalnie poróżniłabym na dwa typy.

Pierwsi to jednostki, które rodzą się po prostu "inne". Ludzie totalnie nie przygotowani do konfrontacji ze światem, nie radzący sobie w społeczeństwie, przygnieceni ogromem kopów zasadzanych przez życie nieszczęśnicy, którzy dla własnego spokoju kończą ze sobą, bo nie widzą żadnej innej drogi {i często żadnej nie ma}. Zazwyczaj tacy ludzie kończą właśnie w kieliszku, na drzewku lub u czubków.

Druga grupa to jebane Wertery, którzy w imię odrzuconej {lub i nie} miłości kończą ze sobą zostawiając listy, o tym jak to kochają i w ogóle żegnaj kochanie. Na wieki oddani egocentrycy, których epitafium stanowi zjebanie życia osoby "ukochanej" {ew. rodziny, przyjaciół etc.} zostawiając ją z poczuciem winy.

niesamowicie prawdziwe. szczególnie druga część i fragment o spieprzeniu życia wybranka/i serca.

dla mnie samobójstwo to przejaw tchórzostwa. pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że samobójcy są niesamowicie leniwi i idą po najmniejszej linii oporu. po co zmagać się z problemami, szukać rozwiązań, walczyć o to, by w końcu się ułożyło, skoro można raz na zawsze ukrócić wszelkie niepowodzenia? to idiotyczne. rozumiem - czasami może być beznadziejnie, tak beznadziejnie, że teoretycznie nie widać wyjścia. co jednak nie zmienia faktu, że nie powinno się wtedy zabijać. pomijam już fakt, jaki to cios dla najbliższych (choć to istotny element). ale, jak Amicalle już wspomniała, jest tyle osób, które walczą o swoje życie, mimo że niekiedy nie ma szans na pozytywne zakończenie, osób, które oddałyby wszystko, by móc żyć, a ktoś, kto praktycznie nie wie, co to znaczy mieć prawdziwe problemy, ot tak rezygnuje z tego wszystkiego.

brzóska napisał:

ale, jak Amicalle już wspomniała, jest tyle osób, które walczą o swoje życie, mimo że niekiedy nie ma szans na pozytywne zakończenie, osób, które oddałyby wszystko, by móc żyć, a ktoś, kto praktycznie nie wie, co to znaczy mieć prawdziwe problemy, ot tak rezygnuje z tego wszystkiego.

dokładnie, dokładnie. niektórzy ludzie (zwłaszcza wspomniani przez Wiedźmę młodzi werterzy) nie mają najmniejszego pojęcia, co to znaczy mieć PRAWDZIWE problemy.

Amicalle napisał:

peggy sue napisał:

Po pierwsze to ludzie mają niezłą odwagę

Dowodem odwagi nie jest umrzeć, lecz żyć.

Odebranie sobie życia wcale nie jest odważne. To tchórzostwo i poddanie się. Prawdziwie odważna osoba walczy o życie.

Jednak moim zdaniem rzucić się pod jadący pociąg to nie jest coś na co stać każdego. Jest to w pewien sposób odwaga, chociaż wcale nie twierdze, że akurat ta odwaga jest dobra.

^i dobrze, że nie każdego na to stać, bo byśmy mieli od cholery tych samobójców. i jeśli chodzi o rzucanie się pod pociąg/metro/samochód, to wg mnie to jest jeszcze większy egoizm, bo dodatkowo kierowca może mieć traumę do końca życia, że zabił człowieka + zatrzymuje się ruch :x

Amicalle napisał:

^i dobrze, że nie każdego na to stać, bo byśmy mieli od cholery tych samobójców. i jeśli chodzi o rzucanie się pod pociąg/metro/samochód, to wg mnie to jest jeszcze większy egoizm, bo dodatkowo kierowca może mieć traumę do końca życia, że zabił człowieka + zatrzymuje się ruch :x

No nie mówię, że źle, ale przyznasz, że trzeba być w pewien sposób odważnym i mieć nasrane w bani przy okazji żeby popełnić samobójstwo.
A co do tego egoizmu to każdy samobójca jest egoistą bo KAŻDY, naprawdę, bez wyjątków, każdy ma dla kogo żyć... Dla rodziny, przyjaciół, miłości czy chociażby swojego hobby i to wyrządzanie im krzywdy bo o bliskich nigdy się nie zapomina i zapewne będą do końca życia pluć sobie w brodę i powtarzać 'dlaczego go nie powstrzymałam/em?'.

Przyznam, w PEWIEN SPOSÓB tak. Aczkolwiek nie w tym przyjmowanym, ogólnym pojęciu o odwadze jako o cnocie. To taka głupia odwaga.

Wiecie, wydaje mi się, że w obliczu takiej totalnej rezygnacji podjęcie decyzji o samobójstwie przychodzi z łatwością i nie ma to nic wspólnego z odwagą.

melóra napisał:

eno, kiedyś tak miałam, że jak coś poszło nie tak, to myślałam o zabijaniu się, ale po krótkim czasie dochodziłam do wniosku, że szkoda byłoby mi wszystkich fajnych chwil, które jednak gdzieś tam na mnie czekają.

ja tak mam cały czas, za bardzo się boję, że ominie mnie mnóstwo fajnych spraw, jeśli wylecę sobie teraz z obiegu :>

Samobójstwa popełniają zazwyczaj ludzie słabi, pod wpływem emocji i przede wszystkim- egoiści. Nie myślą o bliskich, których jego/jej śmierć może mocno dotknąć.

Co do tchórzostwa, oto pewien dialog, który wytworzył się między moim przyjacielem a jego kolegą z klasy:

[K]: Nie potrafię już żyć...
[P]: Tylko nie myśl o samobójstwie!
[K]: Kiedyś myślałem, ale boję się, że będzie bolało.

I koleżka powiedział to na poważnie.

Nie to miałam na myśli. Chodziło mi o to, że w ten sposób uciekają od problemów, boją się brnąć dalej. Bo zamiast wziąć się w garść i pokonać wszystkie przeciwieństwa losu oni się użalają i pozbawiają życia.

Amicalle napisał:

Niesamowicie wkurza mnie fakt, że tylu ludzi ciężko walczy o swoje życie, które jest tak cholernie cenne, a ktoś ot tak je sobie odbiera.

tylko pomyśl, że taka anorektyczka, jak już pokona chorobę i uwolni się od perspektywy śmierci, będzie miała cudowne życie w porównaniu z tymi, którzy chcą je zakończyć. w ich życiu najczęściej jest niewyobrażalna ilość cierpienia, a śmierć byłaby dla nich czymś w rodzaju ulgi.

nie popieram samobójców, ale staram się ich zrozumieć.