Czy boicie się śmierci ?

Ugh..widziałam śmierć na własne oczy dwa razy..dlatego się boję.
Ale staram się o tym nie myśleć.

Insulted napisał:

Ugh..widziałam śmierć na własne oczy dwa razy..dlatego się boję.
Ale staram się o tym nie myśleć.

Zgadzam się.
Choć nie rozumiem :
Widziałam śmierć... - widziałaś jak ktoś ginął, otarłaś się o śmierć, przyśniła ci się śmierć, zobaczyłaś ją na jawie?... o co chodzi?;p
Możesz sprecyzować?

Michał napisał:

Insulted napisał:

Ugh..widziałam śmierć na własne oczy dwa razy..dlatego się boję.
Ale staram się o tym nie myśleć.

Zgadzam się.
Choć nie rozumiem :
Widziałam śmierć... - widziałaś jak ktoś ginął, otarłaś się o śmierć, przyśniła ci się śmierć, zobaczyłaś ją na jawie?... o co chodzi?;p
Możesz sprecyzować?

Widziałam śmierć dwa razy. Raz byłam świadkiem wypadku na światłach - jakiś idiota biegł na czerwonym i go rozpędzony samochód potrącił.
Drugi raz całą noc siedziałam przy umierającej babci..to było znacznie gorsze..

Boję się. Nie wiem co sie ze mną stanie po śmierci, Nie wiem czy to będzie czarna plama, czy będe z góry patrzyła {mówie poważnie}. Czasami boję się zasnąć, bo myślę, ze jak zasnę to moge się już nie obudzić. Zastanawiam się też co jest na górze, albo w czyśćcu i czy to nie nudne całą wieczność robić to samo. Zastanawiam się też czy ta cała reinkarnacja jest prawdziwa, choć tak naprawdę niezbyt w nią wierzę, ale nawet jeśliby była prawdziwa, a ja zamieniłabym się w robaka to przecież nie pamiętałabym swojego całego życia, nie wiedziałabym nawet czy w ogóle miałam jakies inne życie, wiec to też mnie przeraża.
Ogólnie rzecz ujmując - tak boje się śmierci.

boję się cały czas o tym myślę. codziennie.
codziennie myślę o tym co będzie jak nie będzie bliskich.
nie wiem jak to będzie. nie będzie mnie, nie będzie śmiechu, płaczu.
Tak, boję się. bardzo !

A ja w sumie w pewnym stopniu ten strach przed swoją śmiercią przezwyciężyłam. Oczywiście - nie wiem jak będzie wyglądała cała rzeczywistość po niej, ale wierzę w to, że gorsza od obecnej nie będzie.
Jedyne czego się boję to śmierć najbliższych. Tak, to właśnie ludzie, którym ta zmarła osoba była najbliższa cierpią najbardziej, i to im należy współczuć.
Sama nie przeżyłabym chyba naprawdę śmierci kogoś mi bliskiego i po stukroć wolałabym zginąć razem z nim, niż później tak cholernie cierpieć.

I jeżeli umrę to szkoda będzie mi nie siebie, a tych wszystkich, którzy będą po mnie płakać, chociaż brzmieć to może dziwnie.

Coraline napisał:

A ja w sumie w pewnym stopniu ten strach przed swoją śmiercią przezwyciężyłam. Oczywiście - nie wiem jak będzie wyglądała cała rzeczywistość po niej, ale wierzę w to, że gorsza od obecnej nie będzie.
Jedyne czego się boję to śmierć najbliższych. Tak, to właśnie ludzie, którym ta zmarła osoba była najbliższa cierpią najbardziej, i to im należy współczuć.
Sama nie przeżyłabym chyba naprawdę śmierci kogoś mi bliskiego i po stukroć wolałabym zginąć razem z nim, niż później tak cholernie cierpieć.

I jeżeli umrę to szkoda będzie mi nie siebie, a tych wszystkich, którzy będą po mnie płakać, chociaż brzmieć to może dziwnie.

Masz rację, śmierć najbliższych boli cholernie. Moja babcia zmarła trzy lata temu, a ja ciągle nie mogę tego przyjąć do świadomości. Ciągle mi się wydaje, że po prostu wyjechała i spotkamy się na święta..

Dołączył: 23 Mar 2008

Boję się... cholernie. Ale każdego to niestety czeka...

Insulted napisał:

Coraline napisał:

A ja w sumie w pewnym stopniu ten strach przed swoją śmiercią przezwyciężyłam. Oczywiście - nie wiem jak będzie wyglądała cała rzeczywistość po niej, ale wierzę w to, że gorsza od obecnej nie będzie.
Jedyne czego się boję to śmierć najbliższych. Tak, to właśnie ludzie, którym ta zmarła osoba była najbliższa cierpią najbardziej, i to im należy współczuć.
Sama nie przeżyłabym chyba naprawdę śmierci kogoś mi bliskiego i po stukroć wolałabym zginąć razem z nim, niż później tak cholernie cierpieć.

I jeżeli umrę to szkoda będzie mi nie siebie, a tych wszystkich, którzy będą po mnie płakać, chociaż brzmieć to może dziwnie.

Masz rację, śmierć najbliższych boli cholernie. Moja babcia zmarła trzy lata temu, a ja ciągle nie mogę tego przyjąć do świadomości. Ciągle mi się wydaje, że po prostu wyjechała i spotkamy się na święta..

ja też strasznie przeżywam śmierć bliskich i nie wiem co bym zrobiła jakby bliscy zmarli..
teraz nawet płaczę z tego co kiedyś będzie, a ja tego nie chcę więc próbuję się poprawić bo w każdej chwili to może się zdarzyć i dlatego przed "sądem ostatecznym" o którym bębnią na lekcjach religii chciałabym stanąć bez grzechu. wiem, że to śmieszne, że w to wierzę, ale dopiero uświadomiłam sobie, że życie ma się tylko jedno, nie wiem jak jest po życiu na ziemi..

Śmierci samej w sobie się nie boję.
Boję się śmierci moich bliskich,
teraz nie wyobrażam sobie życia bez moich rodziców.

Gorzka Czekolada- ja właśnie też.
No i kto by mnie pocieszał itp..
pff. Obym cieszyła się teraźniejszością a nie myśleć o przyszłości.
Nie przeżyłabym tego.

A ja od dłuższego czasu zastanawiam się co będzie po śmierci. Koniec, czy reikarnacja. to takie dziwne. Przecież zanim nie umrzemy nie dowiemy się tego. A osoba która już nie żyje raczej nam tego nie powiem ^^ Jeśli wierzyć w to, że narodzamy się od nowa to hmm kim byliśmy w przeszłości? Śmierci się nie boję, bo nie ma czego. W 'Rozmowach w toku' był kiedyś taki odcinek, gdzie ludzie opowiadali o tym, że widzieli już koniec, ale nagle się obudzili. A może to był poprostu ich jakby wymysł? Może poprostu sobie to wyobrazili? Dziwne..

Szczerze mówiąc, trochę się boję...

Boje się śmierci, a bardziej tego co będzie po niej...
I tak ja Gorzka Czekolada napisała, też nie wyobrażam sobie życia bez
moich rodziców, siostry...

Ja śmierci się nie boję i nigdy się nie bałem. 3 razy byłem bardzo blisko, ale zawsze znalazł się ktoś, kto zadzwonił po pogotowie i w ostatniej chwili mnie odratowano. Raz przeżyłem śmierć kliniczną. Zawsze igrałem ze śmiercią i śmiałem jej się w twarz, ale mimo to jakoś ciągle nie chce mnie zabrać. Mówi się, że w obliczu śmierci człowiek panicznie się boi, nawraca, zaczyna modlić, itd. Ja raz umierając byłem świadomy. Czułem, jak uchodzi ze mnie życie i wiedziałem, że już zachwilę umrę. Nie bałem się. Nie nawróciłem się. Nie modliłem się. Czułem coś w rodzaju ulgi. Pomyślałem sobie, że jak już przyszło mi umierać, to umrę z godnością i z uśmiechem na twarzy.

Czasami myśl o śmierci mnie przeraża i mam podobnie jak Coraline, która wcześniej się wypowiedziała. Najbardziej szkoda by mi było bliskich, którzy by za mną tęsknili. Chciałbym umrzeć świadomie, ze starości, bez bólu i cierpienia. Chciałbym jeszcze wiele rzeczy zrobić i spełnić swoje marzenia.

Nie boję się śmierci, ponieważ wiem, że musi kiedyś nastąpić. Po prostu to nieuniknione. Oczywiście, martwię się, co będzie kiedy stracę kogoś bliskiego, ale staram się o tym nie myśleć i cieszyć każdą wspólnie spędzoną chwilą.

Hm, myślę, że to jest bardziej lęk przed nieznanym niż śmiercią samą w sobie.
Ja osobiście bardziej boję się tęsknoty za bliskimi. Gdy odejdą, długo, długo ich już nie spotkam. Ale warto wierzyć, że gdzieś tam, gdzie nie działają prawa fizyki wszyscy się zobaczymy.

Jak miałam 6 lat to bardzo się bałam i aż czasami płakałam. A teraz już nie każdego to spotka prędzej czy później.

Nie boje się śmierci naturalnej.
Okropnie się boję, że mogę umrzeć np. wpadając pod samochód.
Ale najbardziej sie boję, że w szpitalu stwierdzą śmierć, a ja obudzę się w trumnie...

Paszczak napisał:

Ale najbardziej sie boję, że w szpitalu stwierdzą śmierć, a ja obudzę się w trumnie...

Mnie też to kiedyś panicznie przerażało...
Słyszałam, że był okres, kiedy ludzie żądali, żeby po śmierci przebić ich serce sztyletem, żeby mieć stuprocentową pewność, że nie obudzą się w trumnie...

Agnes napisał:

Paszczak napisał:

Ale najbardziej sie boję, że w szpitalu stwierdzą śmierć, a ja obudzę się w trumnie...

Mnie też to kiedyś panicznie przerażało...
Słyszałam, że był okres, kiedy ludzie żądali, żeby po śmierci przebić ich serce sztyletem, żeby mieć stuprocentową pewność, że nie obudzą się w trumnie...

O matko to straszne uczucie budzisz się nie możesz się ruszyć ciemno nie masz czym oddychać i umierasz cierpiąc.

O Jezu... to by było straszne obudzić się w trumnie. Ostatnio w 'Herosach' był odcinek jak jeden koleś o supermocach zamknął drugiego, nieśmiertelnego, w trumnie.

W ostatnim czasie bardzo często myślę o śmierci. Mam wrażenie, że jakbym umarła, to nikt by za mną nie tęsknił. Przyjaciele mnie olali, rodzina co chwila mi coś wyrzuca i pomija mnie jak tylko może... ostatnio matka zrobiła obiad dla całej rodziny i jakby przypadkowo dla mnie zabrakło porcji. Tego dnia jadłam na obiad płatki śniadaniowe bo jestem całkowite beztalencie kulinarne -.-.
Czasami dopada mnie myśl, że chciałabym umrzeć, ale z drugiej strony trochę się boję.

Czasami się użalam nad sobą, wiem. Po prostu tego nie czytajcie.

zbyt bogata wypowiedz to moze nie bedzie, ale tresciwa na pewno. zatem.

nie boje sie smierci.

nie widze zadnego powodu zeby sie bac, wrecz bym rzekl.

Również tak jak Mat śmierci się nie boje, niezależnie od tego co stanie się z nami po niej jest nieunikniona i nie ma powodu by jej się bać... nie ważne czy nadejdzie dziś czy za paredziesiąt lat efekt będzie taki sam, zniknę i pozostanę w pamięci najbliższych żyjąc w ten sposób dalej ;) To samo tyczy się śmierci bliskich, fakt jest bardzo bolesna i napełniająca smutkiem, ale najważniejsze to pamiętać i nie zapominać :P